سوره نمل (27) - مور
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خدای گسترده‌مهر [و] جاودان‌مهر-
نمل (27)
-
طس تِلْكَ آياتُ الْقُرْآنِ وَ كِتابٍ مُبِينٍ ﴿۱﴾
طا، سین؛ این آیات قرآن و کتابی روشنگر است،377
نمل (27)
1
هُدىً وَ بُشْرى لِلْمُؤْمِنِينَ ﴿۲﴾
که هدایت و بشارتی است برای باورداران؛377
نمل (27)
2
الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ ﴿۳﴾
همانان که نماز برپا می‌دارند و زکات می‌پردازند و به آخرت یقین دارند.377
نمل (27)
3
إِنَّ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ زَيَّنَّا لَهُمْ أَعْمالَهُمْ فَهُمْ يَعْمَهُونَ ﴿۴﴾
اعمال کسانی را که به آخرت باور ندارند، در نظرشان آراستیم(1)، به گونه‌ای که سرگشته شده‌اند.377
نمل (27)
4
به آیه 25 فصلت(41) و نیز به آیات 103-105 کهف(18) توجّه فرمایید.
أُوْلئِكَ الَّذِينَ لَهُمْ سُوءُ الْعَذابِ وَ هُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ ﴿۵﴾
آنان کسانی هستند که مجازات سختی دارند و در آخرت زیانکارترند.377
نمل (27)
5
وَ إِنَّكَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ مِنْ لَدُنْ حَكِيمٍ عَلِيمٍ ﴿۶﴾
مسلّماً این قرآن را از جانب فرزانه‌ای آگاه فرا می‌گیری.377
نمل (27)
6
إِذْ قالَ مُوسى لِأَهْلِهِ إِنِّي آنَسْتُ ناراً سَآتِيكُمْ مِنْها بِخَبَرٍ أَوْ آتِيكُمْ بِشِهابٍ قَبَسٍ لَعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ ﴿۷﴾
[به یاد آر] آنگاه(1) که موسی [در تاریکی صحرا] به خانواده‌اش گفت: من آتشی [از دور] دیدم؛ به زودی خبری از آن برای شما می‌آورم یا پاره آتشی که گرم شوید.377
نمل (27)
7
دو واژه «إذ» و «إذا» هر دو به معنی «هنگامی که» است، با این تفاوت که «اذ» مربوط به گذشته، و «اذا» مربوط به آینده می‌باشد.
فَلَمَّا جاءَها نُودِيَ أَنْ بُورِكَ مَنْ فِي النَّارِ وَ مَنْ حَوْلَها وَ سُبْحانَ اللَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ ﴿۸﴾
چون به آتش رسید، ندایی برخاست که: مبارک باد آن که در آتش است و آن که پیرامون آن است(1)؛ و منزّه است خدای صاحب‌اختیار جهانیان(2).377
نمل (27)
8
آنکه درون آتش بوده، فرشته وحی و بیرون از آن، موسی‌ع بوده است؛ این نظر را تورات نیز به گونه‌ای تأیید می‌کند (سفر خروج، باب سوّم، سیمان 2).
در مورد ندایی که برخاست، مطلب کاملتر در آیات 12-15 طه(20) آمده است.
يا مُوسى إِنَّهُ أَنَا اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ﴿۹﴾
ای موسی، بی‌گمان منم خدای فرا دست و فرزانه(1)،377
نمل (27)
9
ضمیر «إنّه» در این آیه و «إنّی» در آیه بعد، ضمیر شأن است و در ترجمه نمی‌آید؛ ضمیر شأن به منظور توجّه دادن به امر مهمّ در آغاز جمله آورده می‌شود.
وَ أَلْقِ عَصاكَ فَلَمَّا رَآها تَهْتَزُّ كَأَنَّها جَانٌّ وَلَّى مُدْبِراً وَ لَمْ يُعَقِّبْ يا مُوسى لا تَخَفْ إِنِّي لا يَخافُ لَدَيَّ الْمُرْسَلُونَ ﴿۱۰﴾
چوبدست(1) خود را بیفکن؛ و چون موسی آن را دید که به سان ماری سبکخیز می‌خزد، واپس گریخت و برنگشت؛ [خدا گفت:] ای موسی، مترس که پیامبران در آستان من ترسی ندارند؛377
نمل (27)
10
«عصا» در زبان عربی به معنی چوبدستی است. آنچه در زبان فارسی به آن عصا می‌گویند در زبان عربی «مِنسَأه» نامیده می‌شود و یکبار در آیه 14 سبأ(34) آمده است.