إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا ﴿۹۶﴾
خدای رحمان مؤمنانِ نیک‌رفتار را محبوب [همه] می‌گرداند.312
مریم (19)
96
فَإِنَّما يَسَّرْناهُ بِلِسانِكَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِينَ وَ تُنْذِرَ بِهِ قَوْماً لُدًّا ﴿۹۷﴾
قرآن را به زبان تو روان کردیم تا پرواپیشگان را به وسیله آن بشارت داده و گروه سرسخت(1) را هشدار دهی.312
مریم (19)
97
لُدّ: جمع اَلَدّ، دشمنان سرسخت که به باطل بر دشمنی لجاج می‌ورزند.
وَ كَمْ أَهْلَكْنا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هَلْ تُحِسُّ مِنْهُمْ مِنْ أَحَدٍ أَوْ تَسْمَعُ لَهُمْ رِكْزاً ﴿۹۸﴾
چه بسیار مردم روزگاران را قبل از آنان هلاک کردیم؛ آیا [وجود] احدی از آنان را احساس می‌کنی یا کمترین صدایی از آنان می‌شنوی؟312
مریم (19)
98
سوره طه (20) - از حروف مقطّعه
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خدای گسترده‌مهر [و] جاودان‌مهر-
طه (20)
-
طه ﴿۱﴾
طا، ها.312
طه (20)
1
ما أَنْزَلْنا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقى ﴿۲﴾
قرآن را بر تو نازل نکرده‌ایم که در رنج افتی(1)؛312
طه (20)
2
مفهوم آیه به بیان دیگر در آیه 6 کهف(18) و بخش پایانی آیه 8 فاطر(35) آمده است.
إِلاَّ تَذْكِرَةً لِمَنْ يَخْشى ﴿۳﴾
بلکه [فرستادیم(1)] برای پند دادنِ کسی که [از نافرمانی خدا] بترسد(2)؛312
طه (20)
3
استثناء در اینجا منقطع است.
مفهوم آیه به بیان دیگر در آیه 11 یس(36) آمده است.
تَنْزِيلاً مِمَّنْ خَلَقَ الْأَرْضَ وَ السَّماواتِ الْعُلى ﴿۴﴾
[کتابی است] نازل‌شده از جانب خدایی که زمین و آسمانهای بلند(1) را آفرید،312
طه (20)
4
عُلی: جمع عَلیاء مؤنث اعلی بلند و رفیع.
الرَّحْمنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوى ﴿۵﴾
خدای رحمان بر عرش [تدبیر] استقرار دارد.312
طه (20)
5
لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُما وَ ما تَحْتَ الثَّرى ﴿۶﴾
هر چه در آسمانها و زمین و بین آنها و درون زمین است، متعلّق به اوست.312
طه (20)
6
وَ إِنْ تَجْهَرْ بِالْقَوْلِ فَإِنَّهُ يَعْلَمُ السِّرَّ وَ أَخْفى ﴿۷﴾
اگر سخن را آشکار بگویی [یا پنهان] او به نهان و [حتّی] نهان تر(1) آگاه است.312
طه (20)
7
منظور وسوسه است که بر دل می‌گذرد؛ به آیه 16 ق(50) توجّه فرمایید.
اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ لَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى ﴿۸﴾
خداست که معبودی جز او نیست؛ و نیکوترین صفات(1) خاصّ اوست(2).312
طه (20)
8
از نظر معنی و مفهوم اسم در اینجا، با آیه 65 مریم(19) مقایسه فرمایید.
به آیه 180 اعراف(7) توجّه فرمایید؛ ضمناً بعضی از اسماء الحسنی را در آیات 23 و 24 حشر(59) ملاحظه فرمایید.
وَ هَلْ أَتاكَ حَدِيثُ مُوسى ﴿۹﴾
آیا داستان موسی به تو رسیده است؟312
طه (20)
9
إِذْ رَأى ناراً فَقالَ لِأَهْلِهِ امْكُثُوا إِنِّي آنَسْتُ ناراً لَعَلِّي آتِيكُمْ مِنْها بِقَبَسٍ أَوْ أَجِدُ عَلَى النَّارِ هُدىً ﴿۱۰﴾
آن دم که [در تاریکی صحرا] آتشی را مشاهده کرد و به خانواده‌اش گفت: اندکی مکث کنید که آتشی دیدم(1)، بسا که افروزه‌ای از آن را برای شما بیاورم، یا در پرتو آن [به مأمنی] راه یابم(2).312
طه (20)
10
ایناس مصدر ءَانستُ احساس بودن چیزی است که موجب آرامش و خوشی می‌شود، برعکس «ایجاس» که احساس چیزی است که موجب ترس و هراس باشد، مثل آیه 70 هود(11).
مفاد مجموعه آیات 10-14 این سوره ، در آیات 29-31 قصص(28) با توضیحات دیگری آمده است.
فَلَمَّا أَتاها نُودِيَ يا مُوسى ﴿۱۱﴾
چون موسی به آتش نزدیک شد، ندا رسید: ای موسی،312
طه (20)
11
إِنِّي أَنَا رَبُّكَ فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً ﴿۱۲﴾
من صاحب‌اختیار توام، پای پوش خود را [به احترام] بیرون آر، که در سرزمینِ مقدّسِ «طوی»(1) هستی.312
طه (20)
12
غالب مفسّران گفته‌اند: نام درّه‌ای است کنار کوه طور؛ از مقایسه این آیه با آیات 29 و 30 قصص(28) این نظر تأیید می‌شود. ضمناً کلمه «الواد» در اصل «الوادی» است.