وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِ الْمَوْتى قالَ أَ وَ لَمْ تُؤْمِنْ قالَ بَلى وَ لكِنْ لِيَطْمَئِنَّ قَلْبِي قالَ فَخُذْ أَرْبَعَةً مِنَ الطَّيْرِ فَصُرْهُنَّ إِلَيْكَ ثُمَّ اجْعَلْ عَلى كُلِّ جَبَلٍ مِنْهُنَّ جُزْءاً ثُمَّ ادْعُهُنَّ يَأْتِينَكَ سَعْياً وَ اعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ﴿۲۶۰﴾
و [به یاد آر] هنگامی(1) که ابراهیم گفت: صاحب‌اختیارا، به من بنمای که مردگان را چگونه زنده خواهی کرد؟ گفت: مگر باور نداری؟ گفت: چرا، ولی برای آنکه قلبم مطمئن شود(2)؛ [خدا] گفت: چهار [نوع] از پرندگان را بگیر و آنها را [کشته و] با هم بیامیز سپس هر قسمت از آنها را بر سر کوهی قرار بده، آنگاه آنها را فرا خوان تا شتابان به سوی تو آیند؛ و بدان که خدا فرا دستی فرزانه است.
سوره بقره (2) آیه 260
صفحه
44
سوره
بقره (2)
آیه
260
1
دو واژه «إذ» و «إذا» هر دو به معنی «هنگامی که» است، با این تفاوت که «اذ» مربوط به گذشته، و «اذا» مربوط به آینده می‌باشد.
2
فخر رازی عقیده دارد که ابراهیم‌ع این درخواست را به خاطر قومش مطرح کرد؛ زیرا پیروان انبیای گذشته چنین درخواستهایی را مطرح می‌کردند و یک مورد دیگر آن در آیه 153 نساء(4) آمده است؛ واللّه اعلم.
مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ ﴿۲۶۱﴾
مَثَل [زندگی] آنان که اموال خویش را در راه خدا انفاق می‌کنند، همچون دانه ایست که هفت خوشه برویاند و در هر خوشه یکصد دانه باشد؛ و خدا [پاداش] هر که را بخواهد [و شایسته بداند]، چندبرابر خواهد کرد؛ که خدا فراخی‌بخش و داناست.
سوره بقره (2) آیه 261
صفحه
44
سوره
بقره (2)
آیه
261
الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ لا يُتْبِعُونَ ما أَنْفَقُوا مَنًّا وَ لا أَذىً لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ ﴿۲۶۲﴾
کسانی که اموال خویش را در راه خدا انفاق می‌کنند و در پی آن منّت و آزاری روا نمی‌دارند، پاداش آنها نزد صاحب‌اختیارشان [محفوظ] است؛ و ترس و اندوهی نخواهند داشت(1).
سوره بقره (2) آیه 262
صفحه
44
سوره
بقره (2)
آیه
262
1
چگونگی پاداش آنان را در آیات 127 انعام(6) و 27 و 28 فجر(89) ملاحظه فرمایید؛ ضمناً معنی و مفهوم آیه به بیان دیگر در آیه 123 طه(20) آمده است.
قَوْلٌ مَعْرُوفٌ وَ مَغْفِرَةٌ خَيْرٌ مِنْ صَدَقَةٍ يَتْبَعُها أَذىً وَ اللَّهُ غَنِيٌّ حَلِيمٌ ﴿۲۶۳﴾
گفتاری شایسته و گذشتن [بزرگوارانه از اصرار آنان] بهتر از انفاقی است که [منّت و] آزاری در پی داشته باشد؛ و [بدانید که] خدا بی‌نیازی است بردبار.
سوره بقره (2) آیه 263
صفحه
44
سوره
بقره (2)
آیه
263
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى كَالَّذِي يُنْفِقُ مالَهُ رِئاءَ النَّاسِ وَ لا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ صَفْوانٍ عَلَيْهِ تُرابٌ فَأَصابَهُ وابِلٌ فَتَرَكَهُ صَلْداً لا يَقْدِرُونَ عَلى شَيْءٍ مِمَّا كَسَبُوا وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكافِرِينَ ﴿۲۶۴﴾
ای ایمان‌آوردگان(1)، انفاقهای خود را به سبب منّت و آزار تباه نسازید، مانند کسی که مال خود را برای نمایش به مردم انفاق می‌کند و به خدا و روز واپسین باور ندارد؛ مَثَل او مَثَل تخته سنگی است که بر آن [پرده‌ای از] خاک نشسته و [ناگاه] بارانی تند بر آن ببارد و سنگ را کشت ناپذیر باقی گذارد؛ [ریاکاران نیز] بهره‌ای از دستاوردشان نخواهند داشت؛ و خدا انکارورزان را هدایت نخواهد کرد.
سوره بقره (2) آیه 264
صفحه
44
سوره
بقره (2)
آیه
264
1
به زیرنویس آیه 29 نساء(4) و زیرنویس اول آیه 267 بقره(همین سوره) توجه فرمایید.