قُلْ أَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا يَمْلِكُ لَكُمْ ضَرًّا وَ لا نَفْعاً وَ اللَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿۷۶﴾
بگو: آیا به جای خدا چیزی را بندگی می‌کنید که در نفع و ضرر شما بی‌اثر است؟! خداست که شنوا و آگاه است.121
مائده (5)
76
قُلْ يا أَهْلَ الْكِتابِ لا تَغْلُوا فِي دِينِكُمْ غَيْرَ الْحَقِّ وَ لا تَتَّبِعُوا أَهْواءَ قَوْمٍ قَدْ ضَلُّوا مِنْ قَبْلُ وَ أَضَلُّوا كَثِيراً وَ ضَلُّوا عَنْ سَواءِ السَّبِيلِ ﴿۷۷﴾
بگو: ای اهل‌کتاب، در دین خود به ناحق گزافه نگویید(1) و هوسهای گروهی را پیروی نکنید که قبلاً گمراه شدند و بسیاری را به گمراهی کشاندند و از راه اعتدال گم گشتند.121
مائده (5)
77
به آیات 30 و 31 توبه(9) و نیز آیه 18 مائده(5) توجه فرمایید. مفاد آیه 30 توبه(9) نشان می‌دهد که یهودیان معاصر پیامبر خاتم(ص) اعتقادِ «فرزند خدا بودن» نسبت به «عُزَیر» داشته‌اند. توضیح اینکه قوم یهود که به دست بخت النصر اسیر شده بودند، پس از تسلّط کورش پادشاه ایران بر بابل، با تلاش عزیر و موافقت کورش آزاد شدند و عزیر آنان را به اورشلیم بازگرداند و تورات را که در دوران اسارتِ صدساله از میان رفته بود، با استفاده از حافظان نگاشت. یهودیان هم در مقابل این خدمات، لقب «ابن اللّه » را به او دادند. تدریجاً یهودیان این لقب را واقعی تصوّر کردند، به گونه‌ای که در زمان حضرت پیامبر(ص) چنین اعتقادی نسبت به عزیر داشتند؛ ولی امروزه یهودیان این اعتقاد را ندارند، برخلاف برخی از مسیحیان که هنوز هم مسیح را پسر خدا می‌دانند. درهرحال «عزیر» جزو علمای مذهبی بوده و در رأس آنان به شمار می‌رفته؛ و یهود در برابر علمای مذهبی خود به نحوی که جز برای خدا شایسته نیست، خضوع می‌کردند؛ در آیه مورد بحث خدا از زبان پیامبر، یهودیان را از این غلوّ نهی می‌کند.
لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ بَنِي إِسْرائِيلَ عَلى لِسانِ داوُدَ وَ عِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ ذلِكَ بِما عَصَوْا وَ كانُوا يَعْتَدُونَ ﴿۷۸﴾
انکارورزان دودمان یعقوب مورد نفرین داود و عیسی فرزند مریم قرار گرفتند؛ این [کیفر] به سبب نافرمانی و تجاوزشان بود.121
مائده (5)
78
كانُوا لا يَتَناهَوْنَ عَنْ مُنكَرٍ فَعَلُوهُ لَبِئْسَ ما كانُوا يَفْعَلُونَ ﴿۷۹﴾
یکدیگر را از رفتار ناپسندی که مرتکب آن می‌شدند، بازنمی‌داشتند؛ به راستی رفتار زشتی داشتند.121
مائده (5)
79
تَرى كَثِيراً مِنْهُمْ يَتَوَلَّوْنَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَبِئْسَ ما قَدَّمَتْ لَهُمْ أَنْفُسُهُمْ أَنْ سَخِطَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَ فِي الْعَذابِ هُمْ خالِدُونَ ﴿۸۰﴾
بسیاری از آنان را می‌بینی که با انکارورزان دوستی می‌ورزند؛ [هوای] نفسشان بد نتیجه‌ای برای آنها پیش آورده که موجب خشم خدا بر آنان است و جاودانه در مجازات به سر برند.121
مائده (5)
80
وَ لَوْ كانُوا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ النَّبِيِّ وَ ما أُنْزِلَ إِلَيْهِ مَا اتَّخَذُوهُمْ أَوْلِياءَ وَ لكِنَّ كَثِيراً مِنْهُمْ فاسِقُونَ ﴿۸۱﴾
اگر به خدا و پیامبر و کتابی که بر او نازل شده است، باور می‌داشتند، انکارورزان را به دوستی نمی‌گرفتند، ولی بیشترشان منحرفند.121
مائده (5)
81