قالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلهَاً غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ ﴿۲۹﴾
گفت: اگر معبودی جز من قائل باشی، زندانی‌ات خواهم کرد.
سوره شعراء (26) آیه 29
صفحه
368
سوره
شعراء (26)
آیه
29
قالَ أَ وَ لَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُبِينٍ ﴿۳۰﴾
[موسی] گفت: حتّی اگر نشانه آشکاری [در مورد رسالتم] برای تو آورده باشم؟
سوره شعراء (26) آیه 30
صفحه
368
سوره
شعراء (26)
آیه
30
قالَ فَأْتِ بِهِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿۳۱﴾
گفت: اگر راست می‌گویی، آن را ارائه کن.
سوره شعراء (26) آیه 31
صفحه
368
سوره
شعراء (26)
آیه
31
فَأَلْقى عَصاهُ فَإِذا هِيَ ثُعْبانٌ مُبِينٌ ﴿۳۲﴾
آنگاه چوبدست(1) خود را انداخت، ناگهان اژدهایی آشکار شد.
سوره شعراء (26) آیه 32
صفحه
368
سوره
شعراء (26)
آیه
32
1
«عصا» در زبان عربی به معنی چوبدستی است. آنچه در زبان فارسی به آن عصا می‌گویند در زبان عربی «مِنسَأه» نامیده می‌شود و یکبار در آیه 14 سبأ(34) آمده است.
وَ نَزَعَ يَدَهُ فَإِذا هِيَ بَيْضاءُ لِلنَّاظِرِينَ ﴿۳۳﴾
و دستش را [از پهلو(1)] بیرون آورد، ناگاه در نظر بینندگان سپید و روشن نمودار شد.
سوره شعراء (26) آیه 33
صفحه
368
سوره
شعراء (26)
آیه
33
1
برای توجیه افزوده: به آیات 12 نمل(27) و 22 طه(20) توجّه فرمایید.
قالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هذا لَساحِرٌ عَلِيمٌ ﴿۳۴﴾
[فرعون] به اطرافیانش گفت: به راستی جادوگری است دانا،
سوره شعراء (26) آیه 34
صفحه
368
سوره
شعراء (26)
آیه
34
يُرِيدُ أَنْ يُخْرِجَكُمْ مِنْ أَرْضِكُمْ بِسِحْرِهِ فَما ذا تَأْمُرُونَ ﴿۳۵﴾
که با جادوی خود می‌خواهد شما را از سرزمینتان آواره کن د؛ نظر شما چیست؟
سوره شعراء (26) آیه 35
صفحه
368
سوره
شعراء (26)
آیه
35
قالُوا أَرْجِهْ وَ أَخاهُ وَ ابْعَثْ فِي الْمَدائِنِ حاشِرِينَ ﴿۳۶﴾
گفتند: [کار] او و برادرش را مسکوت بگذار(1) و مأموران گردآورنده‌ای به شهرها بفرست،
سوره شعراء (26) آیه 36
صفحه
368
سوره
شعراء (26)
آیه
36
1
اَرجِه: در اصل «أَرجِئهُ» بوده که همزه برای تخفیف حذف شده و ضمیر ساکن گردیده است.
يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٍ ﴿۳۷﴾
تا هر جادوگر دانایی را به حضور تو آورند.
سوره شعراء (26) آیه 37
صفحه
368
سوره
شعراء (26)
آیه
37
فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقاتِ يَوْمٍ مَعْلُومٍ ﴿۳۸﴾
سرانجام جادوگران در وعده‌گاه روزی معلوم(1) جمع‌آوری شدند،
سوره شعراء (26) آیه 38
صفحه
368
سوره
شعراء (26)
آیه
38
1
منظور همان روز عید ملی است که در آیات 58 و 59 طه(20) آمده است.