الرَّحْمنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوى ﴿۵﴾
خدای رحمان بر عرش [تدبیر] استقرار دارد.312
طه (20)
5
لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُما وَ ما تَحْتَ الثَّرى ﴿۶﴾
هر چه در آسمانها و زمین و بین آنها و درون زمین است، متعلّق به اوست.312
طه (20)
6
وَ إِنْ تَجْهَرْ بِالْقَوْلِ فَإِنَّهُ يَعْلَمُ السِّرَّ وَ أَخْفى ﴿۷﴾
اگر سخن را آشکار بگویی [یا پنهان] او به نهان و [حتّی] نهان تر(1) آگاه است.312
طه (20)
7
منظور وسوسه است که بر دل می‌گذرد؛ به آیه 16 ق(50) توجّه فرمایید.
اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ لَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى ﴿۸﴾
خداست که معبودی جز او نیست؛ و نیکوترین صفات(1) خاصّ اوست(2).312
طه (20)
8
از نظر معنی و مفهوم اسم در اینجا، با آیه 65 مریم(19) مقایسه فرمایید.
به آیه 180 اعراف(7) توجّه فرمایید؛ ضمناً بعضی از اسماء الحسنی را در آیات 23 و 24 حشر(59) ملاحظه فرمایید.
وَ هَلْ أَتاكَ حَدِيثُ مُوسى ﴿۹﴾
آیا داستان موسی به تو رسیده است؟312
طه (20)
9
إِذْ رَأى ناراً فَقالَ لِأَهْلِهِ امْكُثُوا إِنِّي آنَسْتُ ناراً لَعَلِّي آتِيكُمْ مِنْها بِقَبَسٍ أَوْ أَجِدُ عَلَى النَّارِ هُدىً ﴿۱۰﴾
آن دم که [در تاریکی صحرا] آتشی را مشاهده کرد و به خانواده‌اش گفت: اندکی مکث کنید که آتشی دیدم(1)، بسا که افروزه‌ای از آن را برای شما بیاورم، یا در پرتو آن [به مأمنی] راه یابم(2).312
طه (20)
10
ایناس مصدر ءَانستُ احساس بودن چیزی است که موجب آرامش و خوشی می‌شود، برعکس «ایجاس» که احساس چیزی است که موجب ترس و هراس باشد، مثل آیه 70 هود(11).
مفاد مجموعه آیات 10-14 این سوره ، در آیات 29-31 قصص(28) با توضیحات دیگری آمده است.
فَلَمَّا أَتاها نُودِيَ يا مُوسى ﴿۱۱﴾
چون موسی به آتش نزدیک شد، ندا رسید: ای موسی،312
طه (20)
11
إِنِّي أَنَا رَبُّكَ فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً ﴿۱۲﴾
من صاحب‌اختیار توام، پای پوش خود را [به احترام] بیرون آر، که در سرزمینِ مقدّسِ «طوی»(1) هستی.312
طه (20)
12
غالب مفسّران گفته‌اند: نام درّه‌ای است کنار کوه طور؛ از مقایسه این آیه با آیات 29 و 30 قصص(28) این نظر تأیید می‌شود. ضمناً کلمه «الواد» در اصل «الوادی» است.
وَ أَنَا اخْتَرْتُكَ فَاسْتَمِعْ لِما يُوحى ﴿۱۳﴾
تو را [به مقام رسالت] برگزیده‌ام، به آنچه وحی می‌شود گوش فرا دار.313
طه (20)
13
إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ أَنَا فَاعْبُدْنِي وَ أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِي ﴿۱۴﴾
منم خدا که معبودی جز من نیست، مرا بندگی کن و برای یاد من(1) نماز برپا دار.313
طه (20)
14
به آیه 152 بقره(2) فاذکرونی اذکرکم توجّه فرمایید؛ ضمناً جهت دیگرِ لزوم نماز و یاد خدا را در آیه 45 عنکبوت(29) ملاحظه فرمایید.