يَوْمَ يَرَوْنَ الْمَلائِكَةَ لا بُشْرى يَوْمَئِذٍ لِلْمُجْرِمِينَ وَ يَقُولُونَ حِجْراً مَحْجُوراً ﴿۲۲﴾
روزی که بزهکاران فرشتگان [مرگ(1)] را مشاهده کنند، بشارتی نخواهند داشت و [از وحشت] می‌گویند: پناه! امان(2)!362
فرقان (25)
22
برای توجیه افزوده، به آیه 97 نساء(4) توجّه فرمایید.
«حجرا محجورا» اصلاحی بوده در میان عربهای قدیم که وقتی به دشمنی می‌رسیدند و از احتمال حمله او می‌ترسیدند - مخصوصا در ماههای حرام و ایام حج - این جمله را می‌گفتند و در امان بودند تفسیر المیزان ذیل این آیه.
وَ قَدِمْنا إِلى ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً ﴿۲۳﴾
به [بررسی] اعمالشان می‌پردازیم و همه را [همچون] غباری پراکنده می‌سازیم(1).362
فرقان (25)
23
به مثالهایی در این زمینه در آیات 18 ابراهیم(14) و 39 نور(24) توجّه فرمایید؛ ضمناً مفهوم آیه به بیان دیگر در آیه 105 کهف(18) آمده است.
أَصْحابُ الْجَنَّةِ يَوْمَئِذٍ خَيْرٌ مُسْتَقَرًّا وَ أَحْسَنُ مَقِيلاً ﴿۲۴﴾
بهشتیان در آن روز بهترین قرارگاه و نیکوترین استراحتگاه را دارند.362
فرقان (25)
24
وَ يَوْمَ تَشَقَّقُ السَّماءُ بِالْغَمامِ وَ نُزِّلَ الْمَلائِكَةُ تَنْزِيلاً ﴿۲۵﴾
روزی که آسمانها با ابر[ها] بشکافد(1) و فرشتگان به فراوانی فروفرستاده شوند.362
فرقان (25)
25
کلمه «تشقّق» در اصل «تتشقّق» بوده که «تاء» آن حذف شده است.
الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ الْحَقُّ لِلرَّحْمنِ وَ كانَ يَوْماً عَلَى الْكافِرِينَ عَسِيراً ﴿۲۶﴾
آن روز فرمانروایی حقیقی خاصّ خدای رحمان است(1)؛ و برای انکارورزان روز دشواری خواهد بود.362
فرقان (25)
26
مفهوم این بخش از آیه، به بیان دیگر در نیمه دوّم آیه 16 غافر(40) آمده است.
وَ يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى يَدَيْهِ يَقُولُ يا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلاً ﴿۲۷﴾
روزی که ستمگر دو دست خویش [به حسرت] بگزد(1)، گوید: ای کاش راهی هماهنگ با رسول را پیش می‌گرفتم(2).362
فرقان (25)
27
کنایه از شدّت حسرت و پشیمانی است؛ به آیات 167 بقره(2) و نیمه دوّم 54 یونس(10) توجّه فرمایید.
به بیان دیگر در آیات 66 احزاب(33) ، 2 حجر(15) و 24 فجر(89) آمده است.
يا وَيْلَتى لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلاناً خَلِيلاً ﴿۲۸﴾
وای بر من، ای کاش فلان [گمراه] را به دوستی نمی‌گرفتم(1)؛362
فرقان (25)
28
به آیه 67 زخرف(43) توجّه فرمایید.
لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جاءَنِي وَ كانَ الشَّيْطانُ لِلْإِنْسانِ خَذُولاً ﴿۲۹﴾
با آنکه [حقایق] قرآن به من رسیده بود، مرا از [پیروی] آن گمراه کرد؛ و شیطان فروگذارنده انسان است(1).362
فرقان (25)
29
به آیات 48 انفال(8) و 22 ابراهیم(14) توجّه فرمایید.
وَ قالَ الرَّسُولُ يا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً ﴿۳۰﴾
و رسول [به شِکوِه] می‌گوید: صاحب‌اختیارا، قوم من قرآن را به کناری نهادند.362
فرقان (25)
30
وَ كَذلِكَ جَعَلْنا لِكُلِّ نَبِيٍّ عَدُوًّا مِنَ الْمُجْرِمِينَ وَ كَفى بِرَبِّكَ هادِياً وَ نَصِيراً ﴿۳۱﴾
بدین گونه برای هر پیامبری دشمنانی(1) از بزهکاران پدیدآوردیم؛ و[لی] صاحب‌اختیار تو به عنوان هادی و یاور کافی است.362
فرقان (25)
31
عَدُوّ: این واژه برای مفرد و جمع به کار می‌رود و در اینجا جمع است.