قالَ رَبِّ اجْعَلْ لِي آيَةً قالَ آيَتُكَ أَلاَّ تُكَلِّمَ النَّاسَ ثَلاثَ لَيالٍ سَوِيًّا ﴿۱۰﴾
گفت: صاحباختیارا، نشانهای برایم مقرّر دارد [که زمان تحقّق این رویداد را مشخّص کند(1)]؛ گفت: نشانه تو این است که در عین تندرستی سه شب [انه روز(2)] قادر به تکلّم با مردم نخواهی بود [مگر به اشاره(3)].305
مریم (19)
10
این درخواست زکریا برای اطمینان قلب بود، همان طور که در مورد ابراهیم در آیه 260 بقره(2) آمده است.
به آیه 41 آلعمران(3) که مدّت را سه روز مشخّص کرده است، توجّه فرمایید.
برای توجیه افزوده، به آیه 41 آلعمران(3) توجّه فرمایید.
فَخَرَجَ عَلى قَوْمِهِ مِنَ الْمِحْرابِ فَأَوْحى إِلَيْهِمْ أَنْ سَبِّحُوا بُكْرَةً وَ عَشِيًّا ﴿۱۱﴾
آنگاه از محراب [عبادت] به میان قومش بیرون آمد و به آنان اشاره کرد که: بامداد و شبانگاه [خدای را] تقدیس کنید.305
مریم (19)
11
يا يَحْيى خُذِ الْكِتابَ بِقُوَّةٍ وَ آتَيْناهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا ﴿۱۲﴾
[گفتیم:] ای یحیی، [احکام] کتاب(1) را جدّی بگیر؛ و به او در کودکی دانشِ توأم با بینش دادیم؛306
مریم (19)
12
مفسّران گفتهاند مراد از «کتاب» در اینجا با احتمال قوی تورات است و با احتمال ضعیف کتاب دیگری است که بر خود یحییع وحی میشد.
وَ حَناناً مِنْ لَدُنَّا وَ زَكاةً وَ كانَ تَقِيًّا ﴿۱۳﴾
و مهربانی و پارسایی از جانب خویش به او که پرواپیشه بود [بخشیدیم]؛306
مریم (19)
13
وَ بَرًّا بِوالِدَيْهِ وَ لَمْ يَكُنْ جَبَّاراً عَصِيًّا ﴿۱۴﴾
و با پدر و مادرش نیک رفتار بود و خودکامه و نافرمان نبود.306
مریم (19)
14
وَ سَلامٌ عَلَيْهِ يَوْمَ وُلِدَ وَ يَوْمَ يَمُوتُ وَ يَوْمَ يُبْعَثُ حَيًّا ﴿۱۵﴾
سلام بر او، روزی که تولّد یافت و روزی که میمیرد و روزی که زنده برانگیخته خواهد شد.306
مریم (19)
15
وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ مَرْيَمَ إِذِ انْتَبَذَتْ مِنْ أَهْلِها مَكاناً شَرْقِيًّا ﴿۱۶﴾
مریم را در این کتاب یاد کن، آنگاه که در محلی [آرام] در شرق [بیتالمقدّس] از خانواده خویش کناره گرفت.306
مریم (19)
16
فَاتَّخَذَتْ مِنْ دُونِهِمْ حِجاباً فَأَرْسَلْنا إِلَيْها رُوحَنا فَتَمَثَّلَ لَها بَشَراً سَوِيًّا ﴿۱۷﴾
و [برای مناجات با خدا] خود را از مردم مستور کرد؛ آنگاه جبرئیل(1) [فرشته مقرّب خود] را به سوی او فرستادیم و او به صورت بشری کامل اندام، بر وی ظاهر گشت.306
مریم (19)
17
برای توجیه ترجمه «روح» به جبرئیل، به زیرنویس آیه 87 بقره(2) مراجعه فرمایید؛ ضمناً به آیات 102 نحل(16) و 193 شعراء(26) نیز توجّه فرمایید.
قالَتْ إِنِّي أَعُوذُ بِالرَّحْمنِ مِنْكَ إِنْ كُنْتَ تَقِيًّا ﴿۱۸﴾
مریم [ترسان شد و] گفت: از [مزاحمتِ] تو به خدای رحمان پناه میبرم(1)، اگر پروا داری [از من دور شو].306
مریم (19)
18
این گفتار مریم اجرای دستوری است که در آیه 97 مؤمنون(23) آمده است.
قالَ إِنَّما أَنَا رَسُولُ رَبِّكِ لِأَهَبَ لَكِ غُلاماً زَكِيًّا ﴿۱۹﴾
گفت: من فرستاده صاحباختیار تو هستم تا فرزندی پارسا به تو ببخشم(1).306
مریم (19)
19
توضیح بیشتر در مورد این فرزند را در آیات 45 و 46 آلعمران(3) ملاحظه فرمایید.