سوره رعد (13) - تندر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خدای گسترده‌مهر [و] جاودان‌مهر-
رعد (13)
-
المر تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ وَ الَّذِي أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ الْحَقُّ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يُؤْمِنُونَ ﴿۱﴾
الف، لام، میم، راء؛ این آیاتِ(1) کتاب [خدا] است و آنچه از جانب صاحب‌اختیارت بر تو نازل شده، راست است، ولی بیشتر مردم باور ندارند.249
رعد (13)
1
«ذلک» و «تلک» ضمیر اشاره به دور، بترتیب برای اسامی مذکر و مؤنث است. در زبان عرب در حالتی که موردِ اشاره، نزدیک است، ضمیر اشاره به دور برای نشان دادن اهمیت، بزرگی و تفخیم و احترام بکار می‌رود؛ ولی چون در فارسی چنین رسمی نداریم، واژه «تلک» که به معنی «آن» است، ناگزیر به «این» ترجمه شده است. این واژه در آیات 1 یوسف(12) ، 1 حجر(15) ، 2 شعراء(26) ، 2 قصص(28) ، 6 جاثیه(45) و چند آیه دیگر از همین مقوله است.
اللَّهُ الَّذِي رَفَعَ السَّماواتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَها ثُمَّ اسْتَوى عَلَى الْعَرْشِ وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ كُلٌّ يَجْرِي لِأَجَلٍ مُسَمًّى يُدَبِّرُ الْأَمْرَ يُفَصِّلُ الْآياتِ لَعَلَّكُمْ بِلِقاءِ رَبِّكُمْ تُوقِنُونَ ﴿۲﴾
خداست که آسمانها را بدون ستونهایی(1) قابل رؤیت برافراشت(2)، آنگاه بر عرش [تدبیر] مستقر گشت و خورشید و ماه را که هر یک تا سرآمد معینی در سیرند، در خدمت [شما] گماشت(3)؛ امور [جهان] را او تدبیر می‌کند و نشانه‌ها[ی الوهیتش] را به وضوح بیان می‌کند، بسا که به لقای صاحب‌اختیارتان یقین کنید.249
رعد (13)
2
«عمد» اسم جمع است و واحد آن عماد است.
اشاره ظریفی به نیروی جاذبه است.
برای توجیه افزوده، به آیات 33 ابراهیم(14) و 12 نحل(16) توجّه فرمایید.
وَ هُوَ الَّذِي مَدَّ الْأَرْضَ وَ جَعَلَ فِيها رَواسِيَ وَ أَنْهاراً وَ مِنْ كُلِّ الثَّمَراتِ جَعَلَ فِيها زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ يُغْشِي اللَّيْلَ النَّهارَ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ ﴿۳﴾
اوست که زمین را گسترد و در آن کوههای(1) ثابت و نهرهایی پدید آورد؛ و از همه میوه‌ها در آن به صورت زوج(2) آفرید و روز را به [پرده] شب می‌پوشاند که در این [امور] برای اندیشمندان نشانه‌هایی است [از توان و تدبیر خدا].249
رعد (13)
3
رواسی: جمع راسی و راسیه: کوههای ثابت و برقرار.
برای توضیح عبارت «زوجین اثنین» به زیرنویس اول آیه 143 انعام(6) توجّه فرمایید.
وَ فِي الْأَرْضِ قِطَعٌ مُتَجاوِراتٌ وَ جَنَّاتٌ مِنْ أَعْنابٍ وَ زَرْعٌ وَ نَخِيلٌ صِنْوانٌ وَ غَيْرُ صِنْوانٍ يُسْقى بِماءٍ واحِدٍ وَ نُفَضِّلُ بَعْضَها عَلى بَعْضٍ فِي الْأُكُلِ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ ﴿۴﴾
در زمین قطعاًتی است [با طبیعت مختلف] مجاور یکدیگر و باغهایی از درختان انگور و کشتزارها و درختان خرمای نر و ماده(1) که با یک آب آبیاری می‌شوند، با این حال میوه آنها را بر یکدیگر برتری داده‌ایم؛ به راستی در این [امور] برای گروهی که خردورزی می‌کنند نشانه‌هایی است [از توان و تدبیر خدا].249
رعد (13)
4
طنطاوی در تفسیر جواهر ذیل این آیه گفته است: براساس کشفیات جدید هر درخت، میوه و دانه نمی‌دهد مگر اینکه نر و ماده آن درهم آمیزند، منتهی گاهی عضو نر و ماده توأمان در یک درخت یا بوته است، مانند بیشتر درختان و بوته‌ها، و گاهی عضو نر در یک درخت و عضو ماده در درختی دیگر است مثل درخت خرما. برای توضیح بیشتر به مقاله «نخیل صفوان و غیر صفوان» نوشته استاد بهرام گرامی در مجله «ترجمان وحی» شماره 28 صفحات 4-9 مراجعه فرمایید.
وَ إِنْ تَعْجَبْ فَعَجَبٌ قَوْلُهُمْ أَ إِذا كُنَّا تُراباً أَ إِنَّا لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ أُولئِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ وَ أُولئِكَ الْأَغْلالُ فِي أَعْناقِهِمْ وَ أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ ﴿۵﴾
اگر جای شگفتی باشد، شگفت از گفتار آنان است که [می‌گویند] آیا چون [پوسیده و] خاک شدیم، به آفرینش جدیدی درمی‌آییم(1)؟! آنان صاحب‌اختیارشان را انکار کرده‌اند، و [همین انکار] زنجیرهایی است برگردنشان؛ و جاودانه دوزخی‌اند.249
رعد (13)
5
پاسخ گفتارشان که عجیب معرّفی شده، در آیه 79 یس(36) آمده است.